Κύπρος, 1974. Μετά την τουρκική εισβολή, χιλιάδες οικογένειες —γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι— ξεριζώνονται από τα σπίτια τους. Ο πόνος και η απώλεια αποτυπώνονται στο βλέμμα τους. Αυτοί είναι οι πρόσφυγες που θυμόμαστε.
Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται.
Για αυτό μην σου κάνουν εντύπωση τα όλα όσα ζούμε.
Αναμενόμενα ήταν...
Όλα τα άσχημα αρχίζουνε από την απομάκρυνση του Ανθρώπου από τον Θεό και από τον συνάνθρωπό του.
Καθένας κάνει το κακό στο μετρό που τον παίρνει… Άλλος βομβαρδίζει χώρες ολόκληρες και άλλος πονάει την γυναίκα του στο σπίτι…
Καθένας ό,τι μπορεί…
Αναρωτιόμαστε, «που είναι ο Θεός;»
Στην άκρη. Εκεί που τον αφήσαμε.
«Μη μας χαλάς το αφήγημα», του είπαμε και Αυτός σεβάστηκε το αυτεξούσιό μας.
Ας πάρουμε τον δρόμο της Επιστροφής, δύσκολα τα πράγματα.
Με την συμπεριφορά μας, κραυγάζουμε καθημερινά και εμείς «το Αίμα Του πάνω σε μας και πάνω στα παιδιά μας».
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου